Απλά κάντε το.

Κάπου διάβασα το εξής και το λάτρεψα : Αν δεν σου αρέσει εκεί που βρίσκεσαι, κουνήσου. Δεν είσαι δέντρο!

Αυτή την εποχή οι περισσότεροι από εμάς γράφουμε και ξαναγράφουμε λίστες με στόχους και όνειρα που ΘΑ πραγματοποιήσουμε τον καινούργιο χρόνο. Και φτάνει το τέλος του χρόνου και η λίστα δεν έχει μικρύνει και πολύ…Σωστά;

‘Ολοι έχουμε ή είχαμε, κάποια στιγμή, κάποιο όνειρο. Μπορεί να είναι μεγάλο και τολμηρό, όπως η κατάκτηση του ‘Εβερεστ ή μικρότερο, όπως η διαδρομή του Μαραθωνίου. Μπορεί να είναι δημιουργικό, όπως η συγγραφή ενός βιβλίου, ή επαγγελματικό, όπως το ξεκίνημα μιας επιχείρησης.

Αλήθεια, κάνετε κάτι προς αυτή την κατεύθυνση;

Αν όχι, τι σας εμποδίζει;

Μάλλον δεν είναι η κατάλληλη στιγμή – όλα είναι ρευστά τη δεδομένη χρονική συγκυρία και ο Covid-19 δε διευκολύνει ιδιαίτερα την όλη κατάσταση. Ή ενδεχομένως επικεντρώνετε την προσοχή σας κάπου αλλού και δεν σας μένει χρόνος για το κυνήγι των ονείρων σας.

Δικαιολογίες πολλές και όλες λογικές.

Ο πραγματικός λόγος, όμως, είναι ένας και μοναδικός : ο φόβος της αποτυχίας. Φοβάστε τί θα πει ο κόσμος, φοβάστε να βγείτε έξω από το κουτί σας, φοβάστε να φάτε τα μούτρα σας, φοβάστε…

Δεν είμαι ειδικός στο mentoring και, σίγουρα, δεν είμαι ψυχολόγος.  Είμαι, απλά, μια γυναίκα που αποφάσισε να κουνηθεί.

Πολλά χρόνια ζούσα με περιορισμούς.

‘Οχι φυσικούς, προσωπικούς.

Σαν άριστη μαθήτρια, έπρεπε να σπουδάσω. Σπούδασα. Στη διάρκεια των σπουδών μου έχασα τους γονείς μου κι έπρεπε να δουλέψω. Δούλεψα. Δεν το μετάνιωσα ποτέ, απλά στην πορεία ανακάλυψα πως με γεμίζουν άλλα πράγματα, πιο δημιουργικά.  Φοβήθηκα, όμως, να τα κυνηγήσω. Δεν είχα την “πολυτέλεια” ν’ αποτύχω. Δεν είχα καμμία διαβεβαίωση ότι μια αλλαγή κατεύθυνσης θα μ’ εξασφάλιζε οικονομικά και δίσταζα να κάνω το βήμα και να βγω έξω από τη ζώνη της βολής μου. Κι αυτό συνέβαινε για αρκετά χρόνια.

Και μη με παρεξηγήσετε…Δε λέω ότι δεν ήμουν καλά. ‘Ημουν μια χαρά – για τα δεδομένα μου τουλάχιστον. Είχα την υγεία μου, μια όμορφη οικογένεια, τη δουλειά μου, το σπίτι μου, τους φίλους μου. Τα είχα όλα.  Τώρα, όμως, συνειδητοποίησα πως απλά δεν ήμουν χαρούμενη. ‘Οταν είσαι πολύ νέος, σκέφτεσαι πως έχεις χρόνο μπροστά σου, πως κάποια στιγμή θ’ αλλάξουν οι συνθήκες και θα κάνεις το επόμενο βήμα.

Ε λοιπόν, σας έχω νέα…

οι συνθήκες δεν αλλάζουν. Δε θ’ αλλάξουν ΠΟΤΕ.

Εσύ πρέπει ν’ αλλάξεις.

Είναι εύκολο; Κάθε άλλο…

Αλλά πάλι, το να ζεις κάνοντας πράγματα που δε σε γεμίζουν είναι εύκολο; Δε ξέρω…τουλάχιστον υπάρχει πάντα η επιλογή: το μπλε ή το κόκκινο χάπι (για τους λάτρεις, όπως εγώ, της ταινίας Matrix) ;

Εγώ επέλεξα το κόκκινο. Κι έκανα αυτό που με κάνει χαρούμενη.  Δημιούργησα μια μικρή επιχείρηση, όπως ακριβώς την είχα ονειρευτεί : δημιουργική, πλημμυρισμένη με χρώματα και αρώματα, ικανή να προσφέρει χαρά στους γύρω μου.

Και είμαι πολύ περήφανη γι’αυτό. Κι αυτό μου αρκεί…για την ώρα!